Rzymskokatolicka Parafia Ducha Świętego i NMP Matki Kościoła

W sobotę drugiego kwietnia 2016r. pracownicy, wolontariusze a także chętni parafianie z całej Diecezji Opolskiej (około 1000 uczestników) spotkali się w Branicach na zaproszenie Biskupa Ordynariusza w Wigilię Święta Miłosierdzia Bożego. Uroczysta msza św. o godz. 10.30.odprawiona przez trzech biskupów opolskich: bp Andrzeja Czaję, bp Pawła Stobrawę, i bp Rudolfa Pierskałę, a także licznej asyście księży z całej Diecezji Opolskiej rozpoczęła to spotkanie.
Ks. biskup Andrzej Czaja w homilii podczas tej mszy św. przybliżył życiorys budowniczego i fundatora Zakładu Psychiatrycznego w Branicach ks. Biskupa Józefa Marcina Nathana. Wielu z nas uczestników jadących na to spotkanie nie miało

Ostatni dzień Triduum Paschalnego pełen jest wielkanocnej radości, u której podstaw odnajdujemy cud zmartwychwstania. Poranną mszę rezurekcyjną (łacińskie słowo resurrectio oznacza 'zmartwychwstanie') poprzedza uroczysta procesja z Najświętszym Sakramentem. Kapłan, ubrany w złotą kapę, podnosi ustawiony przy Grobie Pańskim krzyż ozdobiony czerwoną stułą — znak Jezusa-Kapłana, który złożył siebie na ofiarę (krzyż ten w okresie wielkanocnym będzie eksponowany w widocznym miejscu). Następnie ksiądz trzykrotnym śpiewem oznajmia zmartwychwstanie Chrystusa. Idący w procesji ministranci niosą krzyż i figurę Zmartwychwstałego, kapłan zaś trzyma przed sobą monstrancję z Hostią. Tradycyjna procesja okrążała od zewnątrz kościół, przy którym zwykle znajdował się cmentarz grzebalny — także i zmarłym głoszono wieść o zmartwychwstaniu. Procesja kończy się odśpiewaniem dziękczynnego hymnu Ciebie, Boga, wysławiamy.

W Wielką Sobotę, po zapadnięciu zmroku, rozpoczyna się w liturgii świętowanie największego wydarzenia w dziejach świata - zmartwychwstania Chrystusa. Dokonuje się to przez sprawowanie bardzo uroczystej liturgii Wigilii Paschalnej. Na jej wielkanocny charakter wskazuje już biała barwa szat liturgicznych. Wierni powinni przyjść do kościoła ze świecami. Kościół widzi w świetle i ogniu coś więcej niż praktyczny środek do oświetlania wnętrz. Widzi nade wszystko w nim symbol samego Jezusa Chrystusa. Pan Jezus sam nazywał siebie światłem: "Ja jestem światłością świata. Kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia". Pan Jezus bywał też nazywany światłem: "Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo... W Nim było życie, a życie było światłością ludzi, a światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła. Pojawił się człowiek posłany od Boga - Jan mu było na imię. Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego. Nie był on światłością, lecz (posłanym), aby zaświadczyć o światłości. Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi".

Błogosławieństwo pokarmów, zwane powszechnie święconką lub święconym, szczyci się znacznie dłuższym rodowodem. Początki tego chrześcijańskiego obrzędu sięgają VIII wieku, w Polsce zaś pierwsze jego praktyki odnotowano w XIV stuleciu. Najpierw święcono tylko pieczonego baranka, a więc chlebową figurkę o postaci baranka. Potem dodawano kolejno ser, masło, ryby, olej, pokarmy mięsne, ciasto i wino. Na końcu święcony kosz został uzupełniony jajkiem i pozostałymi pokarmami, które obecnie weszły do kanonu święconki.
Warto pamiętać, że dobór potraw w koszyku nigdy nie był przypadkowy. Od wieków każdy Boży dar symbolizował co innego, uznanego przez ludową jak i chrześcijańską tradycję. Zestaw tych darów się zmieniał, ograniczano ich ilość, aż pozostało tylko sześć, by ostatecznie powiększyć do siedmiu. Ten zestaw, przyjęty w okresie wczesnego romantyzmu, obowiązuje do dziś. Potraw w koszyku może być więcej, ale tych siedem powinno się w nim znaleźć przede wszystkim. Symbolizują bowiem treść chrześcijaństwa.

Celebrans i asysta wchodzą w ciszy. Przed ołtarzem przez chwilę leżą krzyżem, a po modlitwie wstępnej czytane jest proroctwo o Cierpiącym Słudze Jahwe i fragment Listu do Hebrajczyków. Następnie zaśpiewany został z podziałem na rolę opis Męki Pańskiej według św. Jana.
Po homilii w bardzo uroczystej modlitwie wstawienniczej Kościół poleca Bogu siebie i cały świat, wyrażając w ten sposób pragnienie samego Chrystusa: aby wszyscy byli zbawieni. Szczególnie przejmujące są modlitwy o jedność chrześcijan, prośba za niewierzących i za Żydów.

Centralnym wydarzeniem liturgii wielkopiątkowej jest adoracja Krzyża. Zasłonięty fioletowym suknem Krzyż wnosi się przed ołtarz. Celebrans odsłaniając Krzyż śpiewa trzykrotnie: "Oto drzewo Krzyża, na którym zawisło zbawienie świata", na co wierni odpowiadają: "Pójdźmy z pokłonem". Po adoracji Krzyża z ciemnicy przynosi się Najświętszy Sakrament i wiernym udziela się Komunii.

W Wielki Piątek w naszej parafii odprawione zostały dwa nabożeństwa Drogi Krzyżowej - o godz. 13:00 ( dla dzieci ) oraz o godz. 14:00. Wielki Piątek jest drugim dniem Triduum Paschalnego charakteryzującym się zadumą nad męką i śmiercią Chrystusa, skupieniem, powagą, wzmożoną pobożnością i gorliwością praktyk religijnych. Jest to jeden z dwóch dni w roku, w których obowiązuje post ścisły polegający na powstrzymaniu się od spożywania mięsa i pokarmów mięsnych oraz ograniczeniu liczby posiłków.

Dzień ten rozpoczyna obchody świętego Triduum Paschalnego. Świętujemy w nim ustanowienie Eucharystii i sakramentu kapłaństwa. Ma on niezwykle bogatą symbolikę.
We wszystkich Kościołach Katedralnych właśnie w tym dniu w trakcie Mszy Krzyżma, rano, poświęcony zostaje olej katechumenów, olej chorych i Krzyżmo Święte. Oleje te będą służyć przez cały rok w diecezji do chrztów, namaszczania chorych, bierzmowania, święceń kapłańskich i konsekracji kościołów i ołtarzy.
Również w tym dniu wieczorem ma miejsce Msza Wieczerzy Pańskiej. Jest to niezwykle uroczysta Eucharystia, która w każdym kościele jest koncelebrowana przez wszystkich księży z parafii. W trakcie śpiewu „Chwała na wysokości Bogu” biją wszystkie dzwony i dzwonki znajdujące się w kościele. Po tym śpiewie milkną aż do chwili, kiedy ich dźwięk oznajmi światu radosną wieść, że Chrystus prawdziwie zmartwychwstał. Milkną także organy i odtąd wszystkie śpiewy wykonywane są a cappella.

Poprzez ręce Kapłanów spływa na nas łaska Boża, dlatego dziś prosimy, aby Chrystus uczynił swoich Kapłanów tak wielkimi, aby mogli ogarnąć cały świat, tak silnymi, by mogli go dźwignąć i pomagać w nieustannym zbawianiu.
Niech obfitość łask nieustannie się pomnaża przez Chrystusowe „stokroć więcej” i owocuje w ludzkich sercach umacnianiem wiary i głębszym umiłowaniem Boga.

Siedem dni przed Wielkanocą Kościół wspomina triumfalny wjazd Chrystusa do Jerozolimy. Jest to dzień inicjujący Wielki Tydzień, czas szczególnego wyciszenia, przeżywania Paschy Jezusa – Jego Męki i Zmartwychwstania. Już w IV wieku powstał w Jerozolimie zwyczaj, że patriarcha w ten dzień otoczony radośnie okrzykującym tłumem wsiadał na oślicę i wjeżdżał na niej z Góry Oliwnej do miasta.
Na Zachodzie zwyczaj ten wszedł w powszechną praktykę w wieku V i VI, w Rzymie święcenie palm i procesje rozpoczęły się od IX wieku, a w XI w. włączono je do liturgii papieskiej. Wcześniej na Zachodzie niedzielę tę nazywano Niedzielą Męki Pańskiej i odczytywano pasję z Ewangelii św. Mateusza. Po soborze trydenckim (1545-1563) postanowiono usunąć lokalne różnice i od tego czasu również w Rzymie przyjęto nazwę Niedziela Palmowa. Obecna nazwa Niedziela Palmowa Męki Pańskiej łączy obie tradycje.